Γιάννης Κοντός
Οι νέοι ποιητές σαν κύματα έρχονται και μας υπόσχονται συνέχεια,
χρώματα και έρωτες της γλώσσας ανείπωτους
Συζήτηση με τον
Κ.Γ. Παπαγεωργίου
-Δάσκαλοι-οδηγοί στις απαρχές της ποιητικής σου πορείας. Με ποιους απ’ αυτούς συνεχίζεις να συνομιλείς ποιητικά;
Με πολλούς στην αρχή, όταν αποπειράθηκα να γράψω και διάβαζα πολλά. Με επηρέασαν λοιπόν: ο Λόρκα, ο Ελύτης, ο Καρυωτάκης, οι ποιητές του Μεσοπολέμου και από κοντά Ρώσοι και Γάλλοι κλασικοί πεζογράφοι. Διάβαζα ανάκατα και έτσι πήρα μπρος και έγραψα. Αλλά με αυτούς που συνομιλώ συνέχεια είναι οι ποιητές της γενιάς του ’30 και οι μεταπολεμικοί. Να προσθέσω ότι με βοηθούν και με βοήθησαν: η μουσική, ο κινηματογράφος, το θέατρο και διάφορα πρόσωπα που πάνω τους συνθέτω τα ποιήματα.
-Σταθμοί στην προσωπική σου σαραντάχρονη ποιητική-πνευματική πορεία.
Θα έλεγα ότι από το τρίτο βιβλίο μου (Τα απρόοπτα) και μετά αποδεσμεύτηκα από τα δάνεια και άρχισα την προσωπική μου πορεία με τα αναγνωρίσιμα στοιχεία και στα τελευταία βιβλία μου είμαι μόνος με τον εαυτό μου. Επίσης τα παιδικά μου βιβλία -εκδομένα και μη- είναι ένας μικρός σταθμός και ένα στοίχημα παλιό, βοηθούσης και της ζωγραφικής.
-Ο ρόλος της γενιάς. Συναδελφικότητα, συντροφικότητα, συγκλίσεις και αποκλίσεις.
Και μαζί και μόνοι. Η γενιά μας, η γενιά του ’70, πολλά κατόρθωσε, πολλά πρότεινε. Υπάρχει ένας ιστός που μας συνδέει και μας διαφοροποιεί από άλλες γενιές. Υπάρχει όμως και η ξεχωριστή περίπτωση του κάθε ποιητή και κυρίως αυτών που ξεχώρισαν ιδιαίτερα και κουβαλούν φωνές πολλών άλλων και μια ιδιαίτερη πρωτοτυπία κυρίως στη γλώσσα.
-Η σχέση σου με τις άλλες τέχνες;
Πολυποίκιλη με όλες σχεδόν. Δεν θα μπορούσα να γράψω -όπως γράφω- χωρίς τη ζωγραφική, τα πλάνα του κινηματογράφου, τη μουσική και άλλα. Να μη λησμονήσουμε ότι πολλά χρόνια γράφω ποιητικά κείμενα για τη ζωγραφική.
-Ο ρόλος της πόλης στην ποίησή σου.
Είμαι αποκλειστικά ποιητής της πόλης. Αυτή με τρέφει, αυτή μου δίνει το υλικό μου. Με βοηθούν: ο θόρυβος, η κίνηση, οι γεμάτοι δρόμοι με τα χιλιάδες πρόσωπα, τα ογκώδη κτήρια, οι φωνές και η κλαγγή των όπλων ενός ακήρυχτου πολέμου. Φυσικά, αποτέλεσμα υπάρχει και είναι η Τέχνη.
-Οι ποιητικές συλλογές σου, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, εναλλάσσονται. Θα έλεγε κανείς ότι πειραματίζεσαι ανάμεσα στη μεγάλη, πες καλύτερα κανονική, και στη μικρή ποιητική φόρμα.
Ναι, είναι αλήθεια. Τα μικρά ποιήματα είναι περιλήψεις των μεγάλων ποιημάτων και μεγάλα είναι η ιστορία της ζωής μου και των ανθρώπων μου. Εξάλλου, με το ένστικτο βρίσκεις τους τρόπους και τη φόρμα. Και όπως έλεγε ο δάσκαλός μας, ο Σεφέρης, σ’ αυτόν τον τόπο είμαστε όλοι δραματικά αυτοδίδακτοι.
-Πώς βλέπεις την ποίηση σήμερα; Υπάρχουν ελπιδοφόρες φωνές, εγγύηση για μια συνέχεια του ποιητικού φαινομένου στις δύσκολες μέρες μας;
Η ποίηση ποτέ δεν πεθαίνει, είναι ανάγκη του ανθρώπου. Μερικές δεκαετίες λίγο υποχωρεί, αλλά στη συνέχεια είναι παρούσα και ανθοφορεί. Μάλιστα, αυτή τη δεκαετία το φαινόμενο αυτό επανέρχεται. Πολλά παιδιά γράφουν, προτείνουν, πειραματίζονται και πάνε παραπέρα την υπόθεσή μας. Σαν κύματα έρχονται και μας δροσίζουν και μας υπόσχονται συνέχεια, χρώματα και έρωτες της γλώσσας ανείπωτους. Για το μόνο που είμαι αισιόδοξος. Άσε δε που είναι μια αφοσίωση και μια δυνατή κίνηση των νέων στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ 