(Ποιητών και Αγίων Πάντων, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2013)
Κώστας Γ. Παπαγεωργίου
Ποιήματα για την ποίηση και για τους ανθρώπους του ποιητικού σιναφιού θα χαρακτήριζε κανείς, εκ πρώτης όψεως, τα ποιήματα που συνθέτουν την ανά χείρας συλλογή της Γιώτας Αργυροπούλου. Ποιήματα, δηλαδή, ρητώς ή σιωπηρώς χωρισμένα σε δύο κατηγορίες. Σ’ αυτά που η ποιήτρια επιχειρεί να αυτοπροσδιοριστεί σε σχέση με την ποιητική διαδικασία και το ποιητικό γεγονός, διατυπώνοντας, με τρόπο άμεσο ή υποδορίως λυρικό, τις απολύτως προσωπικές της απόψεις και θέσεις σχετικά με τη λειτουργία και την όποια σκοπιμότητα της ποίησης. Απόψεις και θέσεις βιωματικά διαμορφωμένες, απόρροια της προσωπικής ποιητικής περιπέτειας της ποιήτριας και, γι’ αυτό, έμμεσα αποσκοπούσες σε μιαν οιονεί θεωρητική οριοθέτηση, ίσως και δικαίωση των δικών της βλέψεων και, μέχρι στιγμής, πραγματώσεων.
Πράγματι, τα περισσότερα ποιήματα της πρώτης κατηγορίας αποτελούν την απόρροια μιας συνειδητής προσπάθειας της ποιήτριας να συγκεκριμενοποιήσει το ποιητικό ιδανικό της, προκειμένου να διαπιστώσει κατά πόσο η έως τώρα ποιητική πορεία της ανταποκρίνεται σ’ αυτό• κατά πόσο η ποίησή της ανταποκρίνεται στο κυρίαρχο αίτημα της ειλικρίνειας, της ταπεινότητας και της απλότητας και, κυρίως, κατά πόσο είναι κατανοητή. Ιχνηλατεί, κατά κάποιο τρόπο, την πορεία της, προσπαθώντας, παράλληλα, σαν από λόγους αυτογνωσίας υποκινούμενη, να εντοπίσει τα βαθύτερα αίτια που συνέβαλλαν στη διαμόρφωση της ποιητικής της• να εντοπίσει, με άλλα λόγια, τους βασικούς συντελεστές της ιδιοσυγκρασιακής της ιδιαιτερότητας και, κατ’ επέκτασιν, των εκλεκτικών πνευματικών-ποιητικών συγγενειών της, κάτι που πραγματοποιεί συχνά μετερχόμενη τρόπους ημερολογιακής εγγραφής.
Τα ποιήματα της δεύτερης κατηγορίας στην ουσία δεν διαφοροποιούνται από αυτά της πρώτης• συνθέτουν, θα μπορούσε να πει κανείς, ένα ποιητικό ονοματολόγιο, ένα εικονοστάσι, να πω καλύτερα, απαρτισμένο από πρόσωπα με περισσότερο ή λιγότερο «ένδοξο» όνομα, ονόματα προσώπων καθαγιασμένων στη συνείδηση της ποιήτριας, προσώπων που με το έργο τους και τη ζωή τους ενισχύουν την εν μέρει κατακτημένη κι εν μέρει ενδιάθετη τάση της να πιστεύει ότι το πρώτιστο στην ποίηση είναι η ταπεινότητα ύφους και ήθους. Ότι ουσία της ποίησης είναι το νόημα και σκοπός το κατανοητόν του• αλλιώς η ποίηση δεν είναι παρά σκαρφαλωμένη στο άδειο κέλυφος του λόγου ομορφιά, χωρίς λόγο ύπαρξης.
ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ 